SHIBA- INU

Standard FCI nr 257 (14.04.1995), dodano nowelizację z dnia 09.02.2017 r.

Pochodzenie: Japonia

Użytkowanie: pies do polowań na ptaki i drobną zwierzynę

Klasyfikacja FCI:
grupa 5- szpice i psy ras pierwotnych
sekcja 5- szpice azjatyckie i rasy pokrewne

Bez prób pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Shiba jest rodzimą rasą Japonii od czasów pierwotnych. Słowo "shiba" oznacza coś małego, małego psa. Środowiskiem shiby były górzyste obszary nad brzegiem Morza Japońskiego, gdzie psy te wykorzystywano do polowań na drobną zwierzynę i ptaki. Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy nieco różniły się między sobą. Gdy w latach 1868- 1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów i pointerów, myśliwstwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912- 1926 shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku. W 1934 ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 shibę uznano za pomnik przyrody, następnie rasę tę, nadal hodowaną, ulepszano, aby stała się znaną obecnie udoskonaloną rasą.

WRAŻENIE OGÓLNE:

Pies niewielkiego wzrostu, dobrze wyważony, o dobrej kości, z dobrze rozwiniętą muskulaturą. Mocna konstytucja. Ruch szybki, swobodny i piękny.

WAŻNE PROPORCJE:

Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11.

ZACHOWANIE I CHARAKTER:

Z usposobienia shiba jest psem wiernym, o wyostrzonych zmysłach i dużej czujności.

GŁOWA:

Czoło szerokie, policzki dobrze rozwinięte, stop zaznaczony, z lekką bruzdą. Grzbiet nosa prosty, pożądany nos czarny. Kufa umiarkowanie gruba, zwęża się ku końcowi. Wargi ściśle przylegające; zęby silne, zgryz nożycowy.

Oczy względnie małe (ale nie zbyt małe- "not too small"), trójkątne, ciemnobrązowe; zewnętrzne kąciki oczu lekko uniesione ku górze.

Uszy względnie małe, trójkątne, lekko nachylone do przodu i mocno spiczaste.

SZYJA gruba, mocna, dobrze wyważona w stosunku do głowy i tułowia.

TUŁÓW:

Grzbiet mocny i prosty; lędźwie szerokie i muskularne. Klatka piersiowa głęboka; żebra umiarkowanie wysklepione; brzuch lekko podkasany.

OGON wysoko osadzony, gruby, noszony silnie zakręcony lub sierpowaty; czubek opuszczonego ogona sięga prawie do stawów skokowych.

KOŃCZYNY:

Przednie: widziane od przodu proste, łopatki umiarkowanie kątowane, łokcie przylegające, śródręcze lekko skośne;

Tylne: uda długie, podudzia krótkie lecz dobrze rozwinięte. Stawy skokowe grube i mocne.

Łapy/stopy: palce ściśle zwarte i dobrze wysklepione; poduszki grube i elastyczne; pazury twarde, pożądane w ciemnym kolorze.

CHÓD:

Lekki i żwawy.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos okrywowy twardy (sztywny) i prosty; podszerstek miękki i gęsty; włosy na ogonie nieco dłuższe i sterczące.

Umaszczenie: czerwone, czarne podpalane, sezamowe, czarny sezam, czerwony sezam.

http://strony.psy.pl/shibainu/kolory.htm
http://www.shibas.org/color.html

Definicja umaszczenia sezamowego:

Sezamowe- mieszanina równej ilości włosów czarnych, czerwonych i białych;
Czarny sezam- przewaga czarnych włosów nad białymi;
Czerwony sezam- podstawowa barwa włosów czerwona w połączeniu z włosami czarnymi.

Wszystkie wyżej wymienione rodzaje umaszczenia muszą posiadać :urajiro". Urajiro- biaława sierść po bokach kufy i na policzkach, pod żuchwą i na szyi, na piersi i brzuchu, na spodniej stronie ogona i na wewnętrznej stronie kończyn.

WIELKOŚĆ:

Wysokość w kłębie
psy 39,5 cm
suki 36,5 cm

Tolerancja wynosi 1.5 cm w górę i w dół.

WADY:

Jakiekolwiek odchylenie od powyższych wskazań winno być uznawane za wadę, zaś waga, jaką się do niej przywiązuje, powinna być proporcjonalna do stopnia odchylenia.

• nieśmiałość;
• wyraz przeciwnej płci (suczy samiec, samcza suka);
• niewielkie wady zgryzu (tyłozgryz lub przodozgryz);
• liczne braki uzębienia;
• kolor pinto;

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• agresja lub zbytnia nieśmiałość;
• wyraźne anomalia fizyczne bądź behawioralne;
• wiszący lub krótki ogon;
• nie spiczaste uszy;

 

UWAGA:

Samce powinny posiadać dwa wyraźnie prawidłowe jądra w pełni opuszczone do moszny.

Do hodowli powinny być używane wyłącznie zdrowe fizycznie i stabilne psychicznie psy, z cechami typowymi dla rasy.

 

Tłumaczenie: Krzysztof Kradziecki

 "Grupa V FCI - szpice i psy ras pierwotnych- wzorce ras"- wydane przez KLUB SZPICÓW przy Zarządzie Głównym Związku Kynologicznego w Polsce. Warszawa 2000 r.

WZORZEC UAKTUALNIONY ZGODNIE Z NOWĄ NOMENKLATURĄ FCI Z 09.02.2017- tłumaczenie wspólne- Anna Karniewska i Małgorzata Piekarczyk