zkwp

"Gdyby shiba mogła powiedzieć
jedno jedyne słowo
byłoby to słowo ”MOJE!”.

Moje jedzenie!
Moje zabawki!
Mój dom!
Mój człowiek!
Mój świat!"

Hana Petrusowa hodowla del Monte de Haya, Czechy

Informacje

Kiedy w połowie XIX wieku nastąpił kres panowania rodziny Tokugawa, władzę przejął cesarz MEIJI. Cesarz ten otworzył Japonię na wpływy kultury europejskiej i amerykańskiej i to w każdej dziedzinie życia. Dotknęło to także rodzime japońskie rasy psów, które musiały się zmierzyć z napływającymi masowo do kraju rasami psów z kilku kontynentów. Masowy zalew psów spoza Japonii i krzyżowanie się ich z japońskimi rasami doprowadził do tego, że na początku XX wieku oryginalne rasy japońskie żyły już tylko w kilku odizolowanych geograficznie regionach kraju.

W 30- tych latach XX wieku Japończycy zorientowali się, co się dzieje i rozpoczęli rozpaczliwą walkę o zachowanie swojej oryginalnej i niepowtarzalnej fauny i flory. Ministerstwo Kultury Japonii ustanowiło wtedy status Narodowego Zabytku Przyrody, którym objęto fragmenty fauny i flory- w tym także niepowtarzalne japońskie rasy psów. Najbardziej znaną i zasłużoną postacią w tej dziedzinie był dr Hiroyoshi Saito, który podróżował po całym kraju i badał pierwotne rodzime rasy Japonii.

Okazało się, że japońskie rasy nie mają swoich nazw, a jeśli są nazwane, to tylko wg ich użytkowania: inu- pies, ji- inu- pies naturalny, inoshishi inu- pies na dziki, shika inu- pies na jelenie.

Psy różniły się miedzy sobą głównie wielkością i umaszczeniem, natomiast typ psów był niemal zgodny.
Dr Saito użył do ich rozróżnienia głównie nazw miejsc, w których występowały: akita inu- duży pies żyjący głównie w prefekturze Akita, hokkaido ken i shikoku- pies średniej wielkości występujący na wyspach Hokkaido lub Shikoku itp.

Zdecydowanie największą liczbę psów, które odnalazł i opisał dr Saito stanowiły pieski małe, występujące na japońskiej wsi.

Dr Saito rozróżnił i opisał trzy ich typy:

  • SHINSHIN (prefektura Nagano, centralny masyw górski Honsiu),
  • MINO (prefektura Gitu pod Nagano),
  • SANIN (prefektura Tottori i Shimane na południowo-zachodnim wybrzeżu Honsiu)

i wszystkim im, najprawdopodobniej zgodnie z ich zastosowaniem, nadał wspólną nazwę SHIBA.

Shinshu - był małym pieskiem, o umaszczeniu zazwyczaj rudym, bardzo gęstym włosie okrywowym i delikatnym, miękkim podszerstku. Miał bardziej okrągłe oko i bardzo często lakowo czarną kufę. U tej odmiany występował zakręcony w obwarzanek ogon.

Mino - niewielki, (36,5 do 39,5 cm wysokości w kłębie) znany ze swojego ogniście czerwonego umaszczenia, ciemnobrązowych ślicznych trójkątnych oczu dzisiejszego shiby i grubych uszu. Ogon częściej sierpowaty lub zupełnie zwisający (sashi- o), zupełnie niepodobny do zawiniętego nad grzbietem ogonka shiby.

Sanin - (Sin'in ) mając od 40 do 50 cm wysokości w kłębie, był zdecydowanie większy od dzisiejszego shiby, często cały czarny lub czarno-biały. Nie posiadał charakterystycznych wedle dzisiejszego wzorca czerwonych znaczeń. Wyrazisty przełom czołowy dzisiejszego shiby został odziedziczony po sanin shibie. Znany był ze swej niezależności i dzikiego temperamentu.

Oprócz wymienionych, wyraźnie czystych ras, dr Saito znalazł wiele mieszańców. Najczęściej spotykaną była mała rasa bardzo podobna do shinshu zwana MIKAWA, która powstała prawdopodobnie ze skrzyżowania shib z zachodnią Apici. Miała bardzo niezrównoważony charakter, okrągłe oko i nie zmieniającą się czarną kufę. Umaszczenie było różne.

Copyright © 2024 shiba.plProjekt i wykonanie: skyagency.pl - strony internetowe