Pierwszym punktem japońskiego wzorca (standardu) jest rozdział zatytułowany "Charakter".

W klasyfikacji japońskiej osobowość prezentowanego psa ocenia się nawet 15 punktami z 100 możliwych, co stanowi największą liczbę punktów przyznaną za jedną cechę. Z tego widzimy, jaki wielki nacisk kładą Japończycy na charakter shib, w odróżnieniu od europejskich i amerykańskich sędziów i hodowców.

To, co we wzorcu FCI jest zapisane jednym zdaniem: "Charakter: wierna, czujna i bardzo bystra", wzorzec japoński NIPPO analizuje i opisuje bardzo szczegółowo.

Do opisania sumy cech charakteru Japończycy używają trzech wyrazów:

• KAN-I: nieustraszoność, odwaga, śmiałość
• RUOSEI: dobry charakter
• SOBOKU: naturalność, brak sztuczności

Co to jest KAN-I?: Kan-i stanowi najważniejszą cechę psa rasy japońskiej. Nie oznacza jedynie nieustraszoności, śmiałości, zuchwałości, ale przede wszystkim głęboką, wielką siłę wewnętrzną, harmonię, rozwagę i pewność siebie.

Co to jest RUOSEI?: Dobry charakter shiby oznacza, że pies jest spokojny, przyjacielski, wierny i kochający. Dobra shiba powinna być dobrym psem stróżującym (podwórzowym) i dobrym kompanem, musi być inteligentna, sympatyczna i dająca się łatwo prowadzić. Musi mieć przenikliwe i wyostrzone zmysły, ale pomimo to musi być posłuszna i respektować swojego pana.

Co to jest SOBOKU?: Naturalność, żywotność, żwawość, prostota i spontaniczność - to wszystko stanowi trzeci z podstawowych składników osobowości shiby. Dobra shiba nie może być napuszona, nienaturalna, jak wiele z małych ras psów, ale nie może być także zbyt pospolita i wulgarna. Soboku oznacza naturalne duchowe piękno i harmonię psa.

Dobry charakter shiby, jej osobowość obejmująca trzy opisane powyżej elementy, dla Japończyka jest ważniejsza niż jakiekolwiek cechy zewnętrzne. Tam, gdzie hodowcy i sędziowie w krajach poza Japonią sprawdzają kątowanie kończyn, kształt tułowia, trzymanie ogona czy liczbę zębów, Japończyk postrzega przede wszystkim silną i niezagrożoną niczym osobowość, a dopiero w dalszej kolejności zauważa ewentualne braki zewnętrzne. Psu, posiadającemu osobowość, wiele wad można wybaczyć, ale psu mającemu zły charakter nie pomoże nawet wyjątkowa uroda. Ten odmienny sposób widzenia prezentowanych zwierząt prowadzi często do znacznych różnic w klasyfikacji tego samego zwierzęcia przez sędziów europejskich i japońskich. Podczas gdy jurorzy FCI kierują się (i muszą kierować) brzmieniem wzorca FCI, Japończyka bardziej interesują cechy charakteru psa i jak one się mają do psychiki japońskich, naturalnych ras. Dlatego import osobników do hodowli z Japonii jest dosyć skomplikowany. Psy cenione najbardziej przez Japończyków, zajmujące najwyższe lokaty w klasyfikacji z wystaw (pominąwszy, że są one niezmiernie drogie, czasami kosztują nawet 100 000 dolarów) w innych krajach nie powtarzają sukcesów odniesionych w Japonii.

One po prostu są bliskie tylko japońskim wyobrażeniom o psiej urodzie.